Habang May QC May Pag-asa

Alam ko na kung bakit ganoon na lang kabigat ang dating sa akin ng mga unos sa buhay ko dito sa Singapore. Dati-rati kasi, no mattter how deep I was in whatever shit (disgusting Tagalog translation: lubog sa tae ng kung anu-ano at ng kung sinu-sino), I find solace and serenity in knowing that these are just ephemeral. Sinasabi ko na lang sa sarili ko na bukas makalawa nasa Pinas na naman ako.

That was 9 years ago! Heto ako ngayon, in the same shit I was, whining every second of my waking hour or rather working hour. Classic burn out lang siguro. Naghahanap-hanap na nga ako ng malilipatan. Hopefully by next year bago na ang work environment ko.

Hope buoys us through life, and recent series of events sa Pinas tells me that my hopes are dashed. Hindi uubrang bumalik ako ng Pinas (for good) in the next 5 years or so. In the best interest pa rin na pamilya ko na mamalagi kami rito.